Rozwój Dubaju od wioski rybackiej do nowoczesnej metropolii
Patrząc na tętniące życiem miasto na pustyni pełne mieniących się w słońcu drapaczy chmur, jakim jest dzisiejszy Dubaj, trudno sobie wyobrazić, że to inspirujące miejsce było kiedyś małą wioską rybacką. Odkrycie złóż ropy naftowej w latach 60. ubiegłego wieku było punktem zwrotnym w rozwoju Dubaju, ale miasto może poszczycić się wielowiekową historią.
3000 rok p.n.e. – V wiek n.e.
Korzenie Dubaju sięgają wczesnej epoki minojskiej. Teren, na którym znajduje się obecnie miasto, był kiedyś rozległym bagnem namorzynowym, które do 3000 roku p.n.e wyschło i zostało zasiedlone. Uznaje się, że w epoce brązu to pasterze bydła, wiodący koczowniczy tryb życia, jako pierwsi zamieszkali w tym rejonie około 2500 roku p.n.e. i z powodzeniem założyli plantację palm daktylowych – po raz pierwszy to miejsce zostało wykorzystane do celów rolniczych.
Po około dwóch tysiącach lat spokojnej hodowli, w V wieku naszej ery, obszar znany obecne jako Jumeirah, gdzie znajdują się piękne, nadmorskie wille, stał się miejscem przystankowym dla karawan na szlaku handlowym łączącym Oman z dzisiejszym Irakiem.
1000 rok – początek XVIII wieku
Pierwsza wzmianka o Dubaju pochodzi z 1095 roku i została znaleziona w książce „Book of Geography” autorstwa hiszpańsko-arabskiego geografa Abu Abdullaha al-Bakri. Wenecki handlarz perłami
Gaspero Balbi odwiedził to miejsce w 1580 roku i wspomniał o nim w swoim dzienniku. Mieszkańcy tego miasteczka zajmowali się rybołówstwem, łowieniem pereł, budowaniem łodzi oraz zapewniali zakwaterowanie i utrzymanie kupcom, którzy przybywali tu, aby sprzedawać złoto, przyprawy i tkaniny – właśnie te wyroby, które obecnie można znaleźć na naszych bazarach.
Kolejnym krokiem milowym w historii Zjednoczonych Emiratów Arabskich było przybycie w 1793 roku plemienia Bani Yas, które przejęło władzę i zamieszkało w Abu Zabi. Dubaj utracił niezależność.
Lata 1800 – 1832
Wybudowany w tamtym czasie fort Al Fahidi jest obecnie miejscem, w którym znajduje się Muzeum Dubajskie. Na początku XIX wieku Dubaj był otoczony murem. Ciągnął się on od historycznej dzielnicy Al Fahidi w Bur przez fort Al Fahidi i kończył na terenie Starego Souku. Obszar Al Ras od strony Deiry był także otoczony murem. Niemniej w 1820 roku Brytyjczycy wynegocjowali zawieszenie broni na szlakach morskich, co oznaczało otwarcie szlaków handlowych i ponowny rozkwit handlu.
Lata 1833 – 1893
Rok 1833 to kluczowa data w historii Dubaju. Maktoum bin Butti z plemienia Bani Yas przywiódł wówczas swoich ludzi na Półwysep Shindagha przy ujściu Zatoki Dubajskiej, na którym osiedlił się i ogłosił niepodległość miasta od Abu Zabi. Od tego czasu Dubaj był postrzegany jako wioska rybacka. Obecnie, mimo ogromnych zmian, jakie zaszły w emiracie, dynastia Al Maktoum nadal sprawuje władzę w Dubaju.
Odwiedzający mogą wyobrazić sobie, jak wyglądało niegdyś miasto, spacerując nad głęboko zakorzenioną w historii emiratu Zatoką Dubajską – tętniącym życiem ośrodkiem, gdzie abry i łodzie pływają po historycznych kanałach.
Lata 1894 – 1966
Pod przewodnictwem rodu Al Maktoum rozwój Dubaju nabrał rozpędu, a w 1894 roku tutejszy handel jeszcze bardziej się rozwinął, gdy podjęto decyzję o zwolnieniu z podatków osób przybywających spoza regionu, co skutkowało ogromnym napływem zagranicznych pracowników oraz handlowców z Indii i Pakistanu, pragnących skorzystać z tych wyjątkowych warunków do prowadzenia działalności.
Mimo że był to w historii Dubaju okres pełen sukcesów, miasto nadal bazowało na rybołówstwie, handlu i połowie pereł, ale gdy w 1950 roku w Japonii wynaleziono sztuczne perły, gospodarka tego regionu została zagrożona. Niemniej kryzys finansowy nie trwał długo, ponieważ w 1966 roku nagle wszystko się zmieniło: w Dubaju odkryto złoża ropy naftowej.
Od 1966 roku do współczesnego Dubaju
Korzystając z nowo odkrytego surowca, Szejk Rashid bin Saeed Al Maktoum zapoczątkował rozwój Dubaju, przekształcając miasto z małej osady nad zatoką w nowoczesne miasto portowe i ośrodek handlu. Port Rashid, Jebel Ali, suche doki Dubaju, powiększenie zatoki i budowa Światowego Centrum Handlu w Dubaju były głównymi przedsięwzięciami zrealizowanymi w tamtym czasie.
Właściwe przywództwo i wizja umożliwiły Zjednoczonym Emiratom Arabskim realizację śmiałych projektów budowlanych i przemian społecznych, a na przestrzeni pół wieku Dubaj niezwykle się rozwinął, tworząc takie cuda architektury, jak Burdż al-Arab i Burdż Chalifa, które są obecnie znakiem rozpoznawczym Dubaju.
Chcesz dowiedzieć się więcej na temat Dubaju? Poznaj emirackie tradycje, odbądź pieszą wycieczkę po słynnych budynkach miasta lub zobacz najlepsze nowe atrakcje.