Historia Dubaju

Korzenie Dubaju sięgają 3000 roku p.n.e. Teren, na którym znajduje się obecnie miasto, był kiedyś rozległym bagnem namorzynowym, które w tym czasie wyschło i zostało zasiedlone. Uznaje się, że w epoce brązu to pasterze bydła, wiodący koczowniczy tryb życia, jako pierwsi zamieszkali w tym rejonie około 2500 roku p.n.e. i z powodzeniem założyli plantację palm daktylowych — po raz pierwszy to miejsce zostało wykorzystane do celów rolniczych.

Po około dwóch tysiącach lat spokojnej hodowli, w V wieku naszej ery, obszar znany obecne jako Jumeirah, gdzie znajdują się piękne, nadmorskie wille, stał się miejscem przystankowym dla karawan na szlaku handlowym łączącym Oman z dzisiejszym Irakiem.

Pierwsza wzmianka o Dubaju pochodzi z 1095 roku i została znaleziona w książce „Book of Geography” autorstwa hiszpańsko-arabskiego geografa Abu Abdullaha al-Bakri. Wenecki handlarz perłami Gaspero Balbi odwiedził to miejsce w 1580 roku i wspomniał wydobyciu pereł w Dubaju (Dibei).

Mieszkańcy tego miasteczka zajmowali się rybołówstwem, łowieniem pereł, budowaniem łodzi oraz zapewniali zakwaterowanie i utrzymanie kupcom, którzy przybywali tu, aby sprzedawać złoto, przyprawy i tkaniny — właśnie te wyroby, które obecnie można znaleźć na naszych bazarach.

Kolejnym krokiem milowym w historii Zjednoczonych Emiratów Arabskich było przybycie w 1793 roku plemienia Bani Yas, które przejęło władzę i zamieszkało w Abu Zabi. Dubaj utracił niezależność. Przez ponad 30 lat miasto było nękane wojnami plemion, co zniechęciło kupców do handlu w tym rejonie i miało negatywny wpływ na gospodarkę.

Wybudowany w tamtym czasie fort Al Fahidi jest obecnie miejscem, w którym znajduje się Dubajskie Muzeum, a na początku XIV wieku Dubaj był otoczony murem. Ciągnął się on od historycznej dzielnicy Al Fahidi w Bur przez fort Al Fahidi i kończył na terenie Starego Souku. Obszar Al Ras od strony Deiry był także otoczony murem.

Niemniej w 1820 roku Brytyjczycy wynegocjowali zawieszenie broni na szlakach morskich, co oznaczało otwarcie szlaków handlowych i ponowny rozkwit handlu.

W 1833 roku Maktoum bin Butti z plemienia Bani Yas przywiódł swoich ludzi na Półwysep Shindagha, przy ujściu zatoki w Dubaju, na którym osiedlił się i ogłosił niepodelgłość miasta. Obecnie, mimo ogromnych zmian, jakie zaszły w emiracie, dynastia Al Maktoum nadal sprawuje władzę w Dubaju.

Mimo że był to w historii Dubaju okres pełen sukcesów, miasto nadal bazowało na rybołówstwie, handlu i połowie pereł, ale gdy w 1950 roku w Japonii wynaleziono sztuczne perły, gospodarka tego regionu została zagrożona. Niemniej kryzys finansowy nie trwał długo, ponieważ w 1966 roku nagle wszystko się zmieniło: w Dubaju odkryto złoża ropy naftowej.

Szejk Rashid bin Saeed Al Maktoum zapoczątkował rozwój Dubaju, przekształcając miasto z małej osady nad zatoką w nowoczesne miasto portowe i ośrodek handlu.

Dzięki złożom ropy Szejk Rashid rozpoczął proces budowy infrastruktury miasta, która miała pomóc przeobrazić Dubaj w czołowy ośrodek handlu. Port Rashid, Jebel Ali, suche doki Dubaju, powiększenie zatoki i budowa Światowego Centrum Handlu w Dubaju były głównymi przedsięwzięciami zrealizowanymi w tamtym czasie.

Świadomy ograniczonych zasobów ropy, Szejk Rashid postanowił nie dopuścić, aby gospodarka Dubaju była oparta jedynie na ropie naftowej. Szejk Rashid, wiedząc, że handel ropą nie będzie trwał wiecznie, powiedział: „Mój pradziadek jeździł na wielbłądzie, mój ojciec również, ja jeżdżę mercedesem, mój syn Land Roverem, jego syn będzie jeździł Land Roverem, a z kolei jego syn będzie jeździł na wielbłądzie.”

W 1971 roku założono Zjednoczone Emiraty Arabskie, aby chronić dobrobyt tego obszaru i zapewnić uczciwe wykorzystanie ogromnych i nowo odkrytych bogactw. Można śmiało powiedzieć, że od stworzenia Zjednoczonych Emiratów Arabskich kraj nieustannie się rozwija.

Właściwe przywództwo i wizja umożliwiły Zjednoczonym Emiratom Arabskim realizację śmiałych projektów budowlanych i przemian społecznych, a na przestrzeni pół wieku Dubaj niezwykle się rozwinął, tworząc takie cuda architektury, jak Burdż al-Arab i Burdż Chalifa, które są obecnie znakiem rozpoznawczym Dubaju.

Najbardziej wyjątkowym elementem tak szybkiego rozwoju miasta jest jego infrastruktura, powstała dzięki wizji i przywództwu tego kraju i jest świadectwem nieustannego rozwoju Dubaju. Jego Wysokość Szejk Mohammed bin Rashid Al Maktoum, wiceprezydent i premier Zjednoczonych Emiratów Arabskich i władca Dubaju powiedział: „Niemożliwe jest iluzją w umysłach niezdolnych do działania.” I ta świadomość jest siłą napędową rozwoju Dubaju, gdzie wszystko jest możliwe.